Σύμφωνα με πολλές θεωρίες οι πρώτες κοινωνίες ήταν μητριαρχικές.
Η κυρίαρχη θεότητα στις παλαιότερες θρησκείες ήταν θηλυκή. Κάποια στιγμή, από την αρχαιότητα, η πρωτοκαθεδρία πέρασε σε αρσενικό θεό, χωρίς να πάψουν να υπάρχουν θηλυκές θεότητες, και η διαδικασία ολοκληρώθηκε σε κάποιες περιοχές του κόσμου, όπως η δική μας, με τον πλήρη εξοβελισμό του θηλυκού στοιχείου από το θείο, με την απόλυτη κυριαρχία μιας αρσενικής θεότητας… φυσικά, η επί γης τάξης πρέπει να συμφωνεί με την ουράνια ή μάλλον το αντίστροφο.
Φαντάζομαι ότι η μετάβαση δεν έγινε για κάποιους μεταφυσικούς λόγους ή επειδή το αρσενικό είναι «ανώτερο» γενικώς και αορίστως από το θηλυκό, αλλά όταν οι πληθυσμοί αυξήθηκαν και άρχισαν να έρχονται σε συχνότερη επαφή μεταξύ τους, η οποία δεν ήταν πάντα ειρηνική, οπότε κυρίαρχη αρετή για την προστασία και τη διασφάλιση της κοινότητας έγινε η πολεμική ικανότητα.
Η φυσική ρώμη και ο πόλεμος, στοιχεία κυρίως ανδρικά, αναβαθμίστηκαν έναντι θηλυκών αρετών και οι πολεμιστές άνδρες πήραν την πρωτοκαθεδρία και κατ’ επέκταση αναβάθμισαν τους άρρενες θεούς (γνωρίζω ότι οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η αιτία ήταν η γεωργία που κρατούσε πλέον τους άνδρες-κυνηγούς στο σπίτι).
.
Όλη η κοινωνία οργανώθηκε έτσι ώστε οι γυναίκες να μένουν υποταγμένες και οι άνδρες να κυριαρχούν. Οι γυναίκες στερήθηκαν όλα ή κάποια από τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, μόρφωσης, συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων και στα κοινά.
Η κοινωνία τούς θύμιζε πάντα τη θέση τους και διαμόρφωσε αντίστοιχα αρχέτυπα και κυρίαρχες αντιλήψεις. Φυσικά, έλεγχος του θηλυκού στοιχείου σήμαινε και έλεγχο της σεξουαλικότητάς του. Ο άνδρας-πατέρας-αφέντης έπρεπε να είναι σίγουρος ότι μεταβιβάζει την περιουσία του και την κοινωνική του θέση στους δικούς του απογόνους, αλλά κοίτα κακό που του έκανε η άτιμη η φύση, εκ των πραγμάτων είναι μόνο η γυναίκα αυτή που πρακτικά και εύκολα μπορεί να ελέγξει και να γνωρίζει… τίνος είναι το παιδί.
Χωρίς έλεγχο της γυναικείας σεξουαλικότητας μέσω μιας ειδικά διαμορφωμένης ηθικής η γυναίκα θα είχε το πάνω χέρι στον σημαντικότερο ίσως τομέα, αυτόν της επιλογής του ποιος θα αναπαραχθεί ή, με σύγχρονους όρους, της επιλογής των γονιδίων.
Η κοινωνία τούς θύμιζε πάντα τη θέση τους και διαμόρφωσε αντίστοιχα αρχέτυπα και κυρίαρχες αντιλήψεις. Φυσικά, έλεγχος του θηλυκού στοιχείου σήμαινε και έλεγχο της σεξουαλικότητάς του. Ο άνδρας-πατέρας-αφέντης έπρεπε να είναι σίγουρος ότι μεταβιβάζει την περιουσία του και την κοινωνική του θέση στους δικούς του απογόνους, αλλά κοίτα κακό που του έκανε η άτιμη η φύση, εκ των πραγμάτων είναι μόνο η γυναίκα αυτή που πρακτικά και εύκολα μπορεί να ελέγξει και να γνωρίζει… τίνος είναι το παιδί.
Χωρίς έλεγχο της γυναικείας σεξουαλικότητας μέσω μιας ειδικά διαμορφωμένης ηθικής η γυναίκα θα είχε το πάνω χέρι στον σημαντικότερο ίσως τομέα, αυτόν της επιλογής του ποιος θα αναπαραχθεί ή, με σύγχρονους όρους, της επιλογής των γονιδίων.
.
Με αυτούς τους όρους, η μητριαρχία είναι πολύ πιο «φυσική» και αυτονόητη από την πατριαρχία.
Η συμμετοχή του άνδρα στην αναπαραγωγή και τη διαιώνιση είναι μια περιστασιακή υπόθεση λίγων λεπτών… ή και λιγότερο. Η γυναίκα ξέρει, η γυναίκα κυοφορεί, η γυναίκα θηλάζει, η γυναίκα ανατρέφει… η γυναίκα αποφασίζει για τα του οίκου.
Ο άνδρας σήμερα είναι εδώ αύριο εκεί. Σκέπτομαι τις αρχαίες οργιαστικές τελετές γονιμότητας, όπου οι γυναίκες έβαζαν τους άνδρες να ξαπλώνουν στα χωράφια και μετά τους επέλεγαν και τους βάτευαν από πάνω για να καρπίσει η γη, να καρπίσουν και αυτές.
Ποιος λέει ότι αυτό είναι «ανήθικο» και
«αποτροπιαστικό»; Φυσικά, η σημερινή θρησκευτική ηθική και σεμνοτυφία και ο λόγος για τον οποίο έχουμε τη συγκεκριμένη ηθική είναι ότι ζούμε σε ένα πατριαρχικό κόσμο όπου η γυναίκα δεν πρέπει να έχει κανένα λόγο στην αναπαραγωγή και στο σεξ (φυσικά αναφέρομαι στα αρχέτυπα και στην παράδοση).
Η συμμετοχή του άνδρα στην αναπαραγωγή και τη διαιώνιση είναι μια περιστασιακή υπόθεση λίγων λεπτών… ή και λιγότερο. Η γυναίκα ξέρει, η γυναίκα κυοφορεί, η γυναίκα θηλάζει, η γυναίκα ανατρέφει… η γυναίκα αποφασίζει για τα του οίκου.
Ο άνδρας σήμερα είναι εδώ αύριο εκεί. Σκέπτομαι τις αρχαίες οργιαστικές τελετές γονιμότητας, όπου οι γυναίκες έβαζαν τους άνδρες να ξαπλώνουν στα χωράφια και μετά τους επέλεγαν και τους βάτευαν από πάνω για να καρπίσει η γη, να καρπίσουν και αυτές.
Ποιος λέει ότι αυτό είναι «ανήθικο» και
«αποτροπιαστικό»; Φυσικά, η σημερινή θρησκευτική ηθική και σεμνοτυφία και ο λόγος για τον οποίο έχουμε τη συγκεκριμένη ηθική είναι ότι ζούμε σε ένα πατριαρχικό κόσμο όπου η γυναίκα δεν πρέπει να έχει κανένα λόγο στην αναπαραγωγή και στο σεξ (φυσικά αναφέρομαι στα αρχέτυπα και στην παράδοση).
.
Πολύ θα ήθελα να κατηγορήσω μόνο τον χριστιανισμό και τις άλλες θρησκείες της ερήμου, αλλά αυτές ολοκλήρωσαν μόνο αυτό που είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Θυμηθείτε τον περιορισμό των «τίμιων» γυναικών στο γυναικωνίτη στις αρχαίες κοινωνίες και την κατώτερη θέση τους, σε επίπεδο ίσως μόλις πάνω από αυτό του δούλου. Η γυναίκα κατέστη εμπορεύσιμο αγαθό που δινόταν με την καταβολή προίκας, είτε για να την πάρει… είτε για να την ξεφορτωθεί κάποιος, ανάλογα με τις συμβάσεις κάθε κοινωνίας.
.
Βέβαια, τίποτα δεν γίνεται τζάμπα και χωρίς συνέπειες σε αυτό τον κόσμο. Η υποτίμηση, ο περιορισμός, η στέρηση δυνατοτήτων ανάπτυξης από τις γυναίκες, ο ακρωτηριασμός, η καταπίεση, η υποδούλωση του μισού μέρους του κόσμου δημιουργεί ανισορροπίες, συμπλέγματα, διαστροφές, έλλειψη ικανοποίησης στο σύνολο.
.
Όταν, λοιπόν, η γυναίκα θεωρείται κατώτερο ον, περισσότερο πράγμα, όταν δεν λαμβάνει καμία μόρφωση και καλλιέργεια, ιδίως μάλιστα αν αυτή είναι «τίμια» και ανήκει στην ανώτερη κοινωνική τάξη από την οποία επιτρέπεται να επιλέξει για σύζυγο ένας μορφωμένος, πλούσιος και ισχυρός άντρας – αποκλειστικά για σκοπούς τεκνοποίησης και για να ασχολείται εκείνη με τα του οίκου μένοντας φυλακισμένη σε αυτόν - πώς μπορεί αυτή να αποτελέσει αντικείμενο έρωτα της ποιότητας που πραγματεύεται ο Πλάτωνας;
Ο χριστιανισμός, ακόμη πιο απαιτητικός και με μεγαλύτερες απαιτήσεις ελέγχου πάνω στα άτομα, απαγόρευσε κάθε ελευθερία στο σεξ το οποίο περιόρισε αποκλειστικά για αναπαραγωγικούς σκοπούς.
Το γυναικείο στοιχείο εξοβελίστηκε πλήρως και από το θεϊκό στοιχείο, για να επιστρέψει βέβαια «από το παράθυρο» με την Παναγία – θεομήτορα, καθώς έχει και η στρέβλωση του κόσμου τα όριά της και τις αντοχές της.
Η γυναίκα, παρά τα θεωρητικά περί απελευθέρωσής της έγινε φορέας του κακού, συνένοχη με το διάβολο της πτώσης ως συνεργάτιδα και όργανό του που ξεγέλασε και έβαλε σε πειρασμό τον καημένο, τον αγαθό τον άνδρα.
Σε πολλές περιπτώσεις έφτασαν στο σημείο να της αρνούνται και το ότι έχει ψυχή. Η γυναίκα έπρεπε να είναι λιγότερο άνθρωπος.
Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις απαγορεύτηκαν εντελώς και ο ομοφυλόφιλος παρέμεινε στιγματισμένος.
Ο παθητικός έγινε αντικείμενο γελοιοποίησης, άξιος κάθε περιφρόνησης, καθώς απαρνείται την ανώτερη θέση του άντρα για να γίνει κάτι κατώτερο και όμοιο στη γυναίκα, κάτι σαν να έχει ένας αφέντης το βίτσιο να του αρέσει να γίνεται δούλος.
Ο ενεργητικός έγινε αληταράς, επικίνδυνος, κρυφό πρότυπο σε εξάρσεις θυμού, αυτός που στερεί τον ανδρισμό από άλλους και τους κάνει «γυναίκες».
Είμαι βέβαιος ότι σε μια κοινωνία ισορροπίας του ανδρικού με το θηλυκό στοιχείο, όπου το αρσενικό και το θηλυκό θα ήταν το ίδιο σεβαστά, οι κάθε είδους βιασμοί, ίσως ακόμη και οι ψυχολογικοί και κοινωνικοί, θα ήταν από πολύ λιγότεροι έως, ίσως, σχεδόν ανύπαρκτοι.
Το γυναικείο στοιχείο εξοβελίστηκε πλήρως και από το θεϊκό στοιχείο, για να επιστρέψει βέβαια «από το παράθυρο» με την Παναγία – θεομήτορα, καθώς έχει και η στρέβλωση του κόσμου τα όριά της και τις αντοχές της.
Η γυναίκα, παρά τα θεωρητικά περί απελευθέρωσής της έγινε φορέας του κακού, συνένοχη με το διάβολο της πτώσης ως συνεργάτιδα και όργανό του που ξεγέλασε και έβαλε σε πειρασμό τον καημένο, τον αγαθό τον άνδρα.
Σε πολλές περιπτώσεις έφτασαν στο σημείο να της αρνούνται και το ότι έχει ψυχή. Η γυναίκα έπρεπε να είναι λιγότερο άνθρωπος.
Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις απαγορεύτηκαν εντελώς και ο ομοφυλόφιλος παρέμεινε στιγματισμένος.
Ο παθητικός έγινε αντικείμενο γελοιοποίησης, άξιος κάθε περιφρόνησης, καθώς απαρνείται την ανώτερη θέση του άντρα για να γίνει κάτι κατώτερο και όμοιο στη γυναίκα, κάτι σαν να έχει ένας αφέντης το βίτσιο να του αρέσει να γίνεται δούλος.
Ο ενεργητικός έγινε αληταράς, επικίνδυνος, κρυφό πρότυπο σε εξάρσεις θυμού, αυτός που στερεί τον ανδρισμό από άλλους και τους κάνει «γυναίκες».
Είμαι βέβαιος ότι σε μια κοινωνία ισορροπίας του ανδρικού με το θηλυκό στοιχείο, όπου το αρσενικό και το θηλυκό θα ήταν το ίδιο σεβαστά, οι κάθε είδους βιασμοί, ίσως ακόμη και οι ψυχολογικοί και κοινωνικοί, θα ήταν από πολύ λιγότεροι έως, ίσως, σχεδόν ανύπαρκτοι.
.
Κάθε άντρας «πρέπει» να υπερασπίζεται και να διακηρύσσει τον ανδρισμό του, υποτιμώντας και συμπεριφερόμενος στις γυναίκες σαν να είναι αντικείμενα, σε μια κοινωνία συμπλεγμάτων και απροκάλυπτης ή συγκεκαλυμμένης βίας.
.
Το κόστος, πάντα καταβάλλεται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Συμπλεγματικοί άνδρες, καταπιεσμένες, υστερικές γυναίκες, άρρωστες, ανισόρροπες κοινωνίες που θεωρούν αυτονόητο το αφύσικο.
Η γυναίκα τρεις τρόπους απόκτησης κοινωνικής θέσης είχε, πάντα μέσω του άνδρα, είτε από την καταγωγή της, μέσω του πατέρα, είτε μέσω του γάμου, από τον σύζυγο, είτε, το καλύτερο, το πιο βολικό, το πιο κυριαρχικό, το πιο ασφαλές, το καλύτερο από πλευράς δύναμης που της προσέφερε πάνω στο ανδρικό στοιχείο, μέσω του γιου της, μέσω των αρρένων απογόνων της!
Μέσω του γιου, η γυναίκα μπορούσε να γίνει και αυτή μια Παναγία. Ο γιος φορτωνόταν με ενοχές για την κακομοίρα τη μάνα-θύμα-ηρωίδα που πάλευε να κρατήσει το σπιτικό και την οικογένεια.
Ο γιος, ένας οιωνοί Χριστός, ως προς τις σχέσεις του με τη μητέρα του, έχοντας ως πρότυπο εκείνο τον πρώτο αρχετυπικό μαμάκια, όπως φαίνεται και από πλήθος αγιογραφιών, όπου ευλογεί από την αγκάλη της μαμάς του και από το γεγονός ότι ποτέ δεν παντρεύτηκε, μένοντας πιστός σε εκείνη, μένοντας στην αγκαλιά της, είτε ως βρέφος είτε ως αποκαθηλωμένος, στην αρχή και στο τέλος του βίου του.
Η γυναίκα τρεις τρόπους απόκτησης κοινωνικής θέσης είχε, πάντα μέσω του άνδρα, είτε από την καταγωγή της, μέσω του πατέρα, είτε μέσω του γάμου, από τον σύζυγο, είτε, το καλύτερο, το πιο βολικό, το πιο κυριαρχικό, το πιο ασφαλές, το καλύτερο από πλευράς δύναμης που της προσέφερε πάνω στο ανδρικό στοιχείο, μέσω του γιου της, μέσω των αρρένων απογόνων της!
Μέσω του γιου, η γυναίκα μπορούσε να γίνει και αυτή μια Παναγία. Ο γιος φορτωνόταν με ενοχές για την κακομοίρα τη μάνα-θύμα-ηρωίδα που πάλευε να κρατήσει το σπιτικό και την οικογένεια.
Ο γιος, ένας οιωνοί Χριστός, ως προς τις σχέσεις του με τη μητέρα του, έχοντας ως πρότυπο εκείνο τον πρώτο αρχετυπικό μαμάκια, όπως φαίνεται και από πλήθος αγιογραφιών, όπου ευλογεί από την αγκάλη της μαμάς του και από το γεγονός ότι ποτέ δεν παντρεύτηκε, μένοντας πιστός σε εκείνη, μένοντας στην αγκαλιά της, είτε ως βρέφος είτε ως αποκαθηλωμένος, στην αρχή και στο τέλος του βίου του.
.
Η νύφη, δούλα της πεθεράς, πάντα υπόλογη απέναντί της, υποταγμένη στο γιο και μέσω αυτού στη μητέρα του, ελπίζοντας με τη σειρά της να αποκτήσει άρρενες απογόνους, σε τραγική διαιώνιση της δουλείας του γυναικείου φύλου.
Η γυναίκα, μέσω της ανατροφής των παιδιών, έγινε η ίδια τραγικό όργανο διαιώνισης της δουλείας του φύλου της, η ίδια φορέας αυτών των πεποιθήσεων και θεματοφύλακας αυτής της άθλιας τάξης.
Η ικανή γυναίκα ήξερε να μανιπιουλάρει τον άνδρα «με τον τρόπο της», ώστε να αποσπά αυτό που ήθελε ή και να κατευθύνει τον πατέρα, το σύζυγο, τον γιο, τον εραστή.
Ποιος να την κατηγορήσει; Είχε άλλο τρόπο; Αυτό ήταν το μεγάλο πτυχίο μιας γυναίκας. Η γυναίκα που δεν ήταν διατεθειμένη να υποταχτεί, που ήθελε να σταθεί στα δικά της πόδια, με όσες λίγες μισο-αποδεκτές διεξόδους είχε, γινόταν ύποπτη και, αν στοχοποιούνταν, γινοταν δακτυλοδεικτούμενη.
Και ο άντρας βέβαια δεν περνούσε ζαχαρένια. Είχε τη δύναμη, αλλά έπρεπε να αγωνίζεται για αυτή, για να «κυκλοφορεί με το κεφάλι ψηλά» στην κοινωνία. Αλίμονο αν γινόταν «κερατάς».
Αλίμονο αν έχανε τον έλεγχο, αλίμονο αν ο περίγυρος άρχιζε να υποψιάζεται ότι «του τα φορούσε», αλίμονο, θα έπρεπε να ζει συνεχώς με τον ενδόμυχο φόβο, όσο ενάρετη και χαμηλοβλεπούσα και αν ήταν η γυναίκα του, ότι μπορεί ο κανακάρης του, που μεγάλωνε για να κληρονομήσει τα πλούτη του και τη δύναμή του, να ήταν στη πραγματικότητα γιόκας κάποιου άλλου, ίσως κανενός μορφονιού ή, ακόμη χειρότερα, και του υποτακτικού του.
Η γυναίκα, μέσω της ανατροφής των παιδιών, έγινε η ίδια τραγικό όργανο διαιώνισης της δουλείας του φύλου της, η ίδια φορέας αυτών των πεποιθήσεων και θεματοφύλακας αυτής της άθλιας τάξης.
Η ικανή γυναίκα ήξερε να μανιπιουλάρει τον άνδρα «με τον τρόπο της», ώστε να αποσπά αυτό που ήθελε ή και να κατευθύνει τον πατέρα, το σύζυγο, τον γιο, τον εραστή.
Ποιος να την κατηγορήσει; Είχε άλλο τρόπο; Αυτό ήταν το μεγάλο πτυχίο μιας γυναίκας. Η γυναίκα που δεν ήταν διατεθειμένη να υποταχτεί, που ήθελε να σταθεί στα δικά της πόδια, με όσες λίγες μισο-αποδεκτές διεξόδους είχε, γινόταν ύποπτη και, αν στοχοποιούνταν, γινοταν δακτυλοδεικτούμενη.
Και ο άντρας βέβαια δεν περνούσε ζαχαρένια. Είχε τη δύναμη, αλλά έπρεπε να αγωνίζεται για αυτή, για να «κυκλοφορεί με το κεφάλι ψηλά» στην κοινωνία. Αλίμονο αν γινόταν «κερατάς».
Αλίμονο αν έχανε τον έλεγχο, αλίμονο αν ο περίγυρος άρχιζε να υποψιάζεται ότι «του τα φορούσε», αλίμονο, θα έπρεπε να ζει συνεχώς με τον ενδόμυχο φόβο, όσο ενάρετη και χαμηλοβλεπούσα και αν ήταν η γυναίκα του, ότι μπορεί ο κανακάρης του, που μεγάλωνε για να κληρονομήσει τα πλούτη του και τη δύναμή του, να ήταν στη πραγματικότητα γιόκας κάποιου άλλου, ίσως κανενός μορφονιού ή, ακόμη χειρότερα, και του υποτακτικού του.
.
Κοινωνίες ανισόρροπες, άρρωστες. Πού οδεύουμε όμως σήμερα;
Τα πράγματα έχουν βέβαια αλλάξει αρκετά και συνεχίζουν να αλλάζουν στον καιρό μας, ακολουθώντας όλες τις άλλες ευρύτερες εξελίξεις, αλλά οι αρχετυπικές πεποιθήσεις θα αργήσουν να αλλάξουν ριζικά.
Οι νόμοι αλλάζουν εύκολα, οι αντιλήψεις όχι και τόσο. Εξάλλου, φορείς όπως η εκκλησία εξακολουθούν να προβάλλουν αντίσταση και η επιρροή τους δεν είναι αμελητέα.
Ο σημερινός άνθρωπος είναι με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί, άλλος περισσότερο εδώ, άλλος περισσότερο εκεί.
Κάποιοι εξαρτούν τις πεποιθήσεις του καθενός από τα πολιτικά του πιστεύω, αλλά αυτό δεν είναι απόλυτο. Στην εμφυλιακή και μετεμφυλιακή Ελλάδα ο πατέρας αντάρτης/αριστερός απειλούσε την κόρη του ότι θα τη σφάξει αν έχανε την παρθενιά της ή αν «ακουγότανε» το ίδιο όπως και ο φασίστας/δεξιός.
Ο προοδευτικός φοιτητής τα χρόνια της χούντας, της γενιάς του πολυτεχνείου, μπορεί να γοητευόταν από τον ελεύθερο έρωτα και να αναζητούσε τον έρωτα στις συμφοιτήτριές του και στις συντρόφισσες, αλλά ήθελε και να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό του κυνηγώντας γκόμενες και σίγουρα δεν θα ενθουσιαζόταν αν η συμφοιτήτριά του έδειχνε την ίδια ελευθερία με εκείνον στις ερωτικές σχέσεις της.
Τα πράγματα έχουν βέβαια αλλάξει αρκετά και συνεχίζουν να αλλάζουν στον καιρό μας, ακολουθώντας όλες τις άλλες ευρύτερες εξελίξεις, αλλά οι αρχετυπικές πεποιθήσεις θα αργήσουν να αλλάξουν ριζικά.
Οι νόμοι αλλάζουν εύκολα, οι αντιλήψεις όχι και τόσο. Εξάλλου, φορείς όπως η εκκλησία εξακολουθούν να προβάλλουν αντίσταση και η επιρροή τους δεν είναι αμελητέα.
Ο σημερινός άνθρωπος είναι με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί, άλλος περισσότερο εδώ, άλλος περισσότερο εκεί.
Κάποιοι εξαρτούν τις πεποιθήσεις του καθενός από τα πολιτικά του πιστεύω, αλλά αυτό δεν είναι απόλυτο. Στην εμφυλιακή και μετεμφυλιακή Ελλάδα ο πατέρας αντάρτης/αριστερός απειλούσε την κόρη του ότι θα τη σφάξει αν έχανε την παρθενιά της ή αν «ακουγότανε» το ίδιο όπως και ο φασίστας/δεξιός.
Ο προοδευτικός φοιτητής τα χρόνια της χούντας, της γενιάς του πολυτεχνείου, μπορεί να γοητευόταν από τον ελεύθερο έρωτα και να αναζητούσε τον έρωτα στις συμφοιτήτριές του και στις συντρόφισσες, αλλά ήθελε και να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό του κυνηγώντας γκόμενες και σίγουρα δεν θα ενθουσιαζόταν αν η συμφοιτήτριά του έδειχνε την ίδια ελευθερία με εκείνον στις ερωτικές σχέσεις της.
.
Μερικές φορές χαμογελώ σαρκαστικά με το φεμινιστικό κίνημα διότι παρά το όσα προσέφερε έπεσε σε μια μεγάλη παγίδα.
Επιζήτησε να απελευθερώσει τη γυναίκα, αλλά, όπως και οι πιο σκληροί πατριάρχες, καταδικάζοντας και υποτιμώντας τις θηλυκές ιδιότητες, ποιότητες και ουσίες με τον πιο σκληρό τρόπο!
Η γυναίκα έπρεπε να απελευθερωθεί αρνούμενη τη γυναίκα και γενόμενη άνδρας!
Αντί να αναβαθμιστούν οι γυναικείες αξίες και αρετές, αντί να υμνηθεί η μητρότητα, η φροντίδα, η ευαισθησία, η εγκόλπωση, η έμμεση προσέγγιση, η αποφυγή της βίας, η ροπή προς τη συνεργασία, η παράκαμψη, η αποφυγή της σύγκρουσης, η ανεύρεση μιας θηλυκής λύσης και πρότασης για τον κόσμο που θα παντρευόταν την ανδρική σε απόλυτη ισοτιμία, η γυναίκα έπρεπε να γίνει άνδρας.
Αντί να επιτραπεί σε κάθε γυναίκα να επιδιώξει ελεύθερα να ακολουθήσει το δρόμο που είναι πλησιέστερα στις κλίσεις της, έπρεπε ντε και καλά να γίνει εργάτρια, στέλεχος, να απορρίψει το θηλασμό, να δει τη μητρότητα σαν εμπόδιο στη σταδιοδρομία της, να μπει στο ανδρικό καλούπι.
Όποια θα επέλεγε να αναθρέψει η ίδια τα παιδιά της ήταν κατά κάποιο τρόπο αντιδραστική, προδότρια του φύλου της.
Με κάποιο μυστηριώδη τρόπο, το έργο μιας μητέρας που ετοιμάζει την κοινωνία του αύριο εξακολούθησε να θεωρείται από τις φεμινίστριες παρακατιανό σε σχέση με το βλακώδες και ασήμαντο έργο του τελευταίου εργάτη σε γραμμή συναρμολόγησης, χειρώνακτα ή τραπεζικού κλητήρα.
Νέα συμπλέγματα, νέες συγκρούσεις.
Επιζήτησε να απελευθερώσει τη γυναίκα, αλλά, όπως και οι πιο σκληροί πατριάρχες, καταδικάζοντας και υποτιμώντας τις θηλυκές ιδιότητες, ποιότητες και ουσίες με τον πιο σκληρό τρόπο!
Η γυναίκα έπρεπε να απελευθερωθεί αρνούμενη τη γυναίκα και γενόμενη άνδρας!
Αντί να αναβαθμιστούν οι γυναικείες αξίες και αρετές, αντί να υμνηθεί η μητρότητα, η φροντίδα, η ευαισθησία, η εγκόλπωση, η έμμεση προσέγγιση, η αποφυγή της βίας, η ροπή προς τη συνεργασία, η παράκαμψη, η αποφυγή της σύγκρουσης, η ανεύρεση μιας θηλυκής λύσης και πρότασης για τον κόσμο που θα παντρευόταν την ανδρική σε απόλυτη ισοτιμία, η γυναίκα έπρεπε να γίνει άνδρας.
Αντί να επιτραπεί σε κάθε γυναίκα να επιδιώξει ελεύθερα να ακολουθήσει το δρόμο που είναι πλησιέστερα στις κλίσεις της, έπρεπε ντε και καλά να γίνει εργάτρια, στέλεχος, να απορρίψει το θηλασμό, να δει τη μητρότητα σαν εμπόδιο στη σταδιοδρομία της, να μπει στο ανδρικό καλούπι.
Όποια θα επέλεγε να αναθρέψει η ίδια τα παιδιά της ήταν κατά κάποιο τρόπο αντιδραστική, προδότρια του φύλου της.
Με κάποιο μυστηριώδη τρόπο, το έργο μιας μητέρας που ετοιμάζει την κοινωνία του αύριο εξακολούθησε να θεωρείται από τις φεμινίστριες παρακατιανό σε σχέση με το βλακώδες και ασήμαντο έργο του τελευταίου εργάτη σε γραμμή συναρμολόγησης, χειρώνακτα ή τραπεζικού κλητήρα.
Νέα συμπλέγματα, νέες συγκρούσεις.
.
Άνδρες συμπλεγματικοί και γυναίκες υστερικές που αναπαράγουν μια συμπλεγματική και υστερική κοινωνία φορτώνοντας με σκουπίδια τα παιδιά τους. Νέοι ρόλοι, παλιοί ρόλοι, εξελιγμένα και οπισθοδρομικά κομμάτια της κοινωνίας, παλιές αντιλήψεις, νέες αντιλήψεις, συνθέτουν το σημερινό πεδίο της μάχης των φύλων, μιας μάχης περιττής και άγονης τουλάχιστον σε επίπεδο κοινωνίας, (οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι πάντα υπό διαπραγμάτευση), με ανθρώπους μπερδεμένους που ψάχνουν για ένα πλαίσιο διότι αδυνατούν να αντιληφθούν ότι άνδρες και γυναίκες το μόνο πλαίσιο που έχουν ανάγκη είναι αυτό της καρδιάς τους.
Ο Μπουτ το ψάρι, του Γκύντερ Γκρας
Ο Μπουτ το ψάρι, του Γκύντερ Γκρας
.
Υ.Γ. Το σεξ δεν πρέπει να είναι ποτέ ούτε απαγορευμένο, ούτε καταναγκασμός και εξάρτηση, πρέπει απλώς να είναι… ελεύθερο.
